NAH een leven

Mijn lustrum jaar, op 24 januari 2008…vijf jaar terug…veranderde mijn leven in een flits. Van een “gezonde” jongeman werd ik een jongeman met beperking(en)… Rolstoel, afhankelijk, zorg, woonvorm, uitkering, taxi… Ik wilde iets doe in dit jaar…feestje? Het werd een etentje met mijn dierbaren…Thekla, Thomas en de nieuwe man in haar leven! En ik gaf een boek uit “Mijn leven in stukken”. Bijzonder hoor… een bijzonder jaar met bijzondere gebeurtenissen! Ik wilde dit jaar niet zomaar een jaar maken, voor mij een speciaal maar moeilijk jaar. 2013; een boek, een geboorte, een reünie, een lustrum, afsluiting… Lustrumjaar, zeker…ik wilde iets doen zodat ik het kon afronden/afsluiten, mijn hersenbloeding is niet om blij van te worden, maar ik kan en wil er niet omheen! Ik wil er aandacht aan schenken, herinneren…feestje? Nee…de hersenbloeding op zich is geen feestje waard, wel het feit dat ik nog leef…het had ook anders kunnen lopen. Dit feit wilde ik niet onopgemerkt voorbij laten g

Leven met NAH is niet altijd leuk, het is gewoon ronduit kloten! Altijd maar rekening houden met de beperking die ik heb… geen baan, geen vriendin meer (ik bedoel met wie je samenwoont; je leven wilt delen/opbouwen), geen spontaniteit meer, geen….wat wel? Ondanks alles wat je niet meer hebt, is er wat…hoop…er is leven na en met NAH (zoal ik ook in mijn boek vertel) Ik probeer echt, ondanks mijn beperking, iets te maken van mijn leven! Uit het leven stappen vind ik laf, wel over nagedacht hoor…sorry, maar ik heb zoveel om voor te leven; mijn zoon, mijn ouders, vrienden, de doelen die ik heb! Wat voor voorbeeld geef ik dan aan mijn zoon “het is zwaar, dus geef ik op!” NOOIT! Ik wil een ander voorbeeld geven: ”Nooit opgeven, wat het leven je ook voor tegenslagen op je pad brengt!” ”Niet opgeven, nooit opgeven ook niet als het even tegenzit.” Ik ga af en toe naar een restaurant, bioscoop, theater of café.  Ik kom in het centrum van Kampen of de winkel, dan zie ik mense

Structuur…heb ik in de dag nodig al NAH’er, geeft de dag een richting. Anders kan ik mij nergens op richten, dit kan mijn hoofd aan…samenhang in de prikkels, structuur. Was deze structuur er niet kreeg ik onsamenhangende prikkels en dat zou ik niet kunnen hanteren, mijn hersen zouden dit niet goed verwerken. Alles wat deze samenhang doorbreekt kunnen mijn hersenen niet goed verwerken…een spontane afspraak of iets plotseling iets doorbreek deze structuur, samenhang en dat kan ik (mijn hersens) niet aan! Weg spontaniteit…daarom plan ik nu alles in! Plotselinge veranderingen in dit plan, zorgt bij mij onredelijke reactie, omdat mijn hersens dit goed verwerken…kan ik zo boos worden. Het past niet in MIJN planning…structuur! Dit is dus iets wat je ook hebt als NAH’er…een gevolg van de hersenbeschadiging, je moet er mee leven. Ook van belang is dat je omgeving, je netwerk dit weet, zich hiervan bewust is en er rekening mee houd! Dit is voor iemand met NAH erg belangrijk, structuur

Bidden…lijkt mij een goed plan, de troonrede eindigde hiermee, maar lijkt me zeker van pas nu. Participatiemaatschappij is geen slecht idee, maar laten we niet te hard van stapel lopen! De zorgstaat, zoals wij deze kennen, kan best nu even naast een OPBOUWENDE Participatiemaatschappij bestaan! Even, een overgangsperiode is nodig om de nodige mentaliteitsverandering, waar ik het over had in mijn vorige blog, mogelijk te maken. Anders heeft zo’n maatschappij geen kans van slagen naar mijn idee. Een Participatiemaatschappij is gebaseerd op samenwerken, elkaar helpen, voor elkaar zorgen…de huidige maatschappij is individueler. Vroeger was de groep belangrijker dan het individu, nu andersom. Eerder waren gezinnen anders; ouders zorgden voor hun ouders en deze kregen kinderen zodat deze later weer voor hen konden gaan zorgen,, maar ergens kwam iemand op het ‘briljante’ idee om verzorgings- en verpleeghuizen te maken…dan hoefde men zelf niet meer voor je ouders te zorgen, dat deden s

Wat lees ik nu? “Einde van de verzorgingsstaat, begin van de participatiemaatschappij!” Wat houdt nu precies in, eerder zorgde de staat voor ons van wieg tot kist…principe v/d verzorgingsstaat… participatiemaatschappij wil daar een einde aan maken, we moeten nu allen participeren; van baby tot de bejaarde?  Baby’s mogen nu zelf hun luiers omdoen? Bejaarden timmeren nu zelf hun kist? Participeren we nu niet genoeg? Wat wil onze regering nu eigenlijk? Participatiemaatschappij; wie heeft deze ramp bedacht? Het beest heeft eindelijk een naam participatiemaatschappij komt eraan. En daar hebben we zélf om gevraagd, zegt het kabinet. Een sociale ramp is in de maak. Het beest heeft eindelijk een naam. Het loopt al enkele maanden rond in Den Haag, iedereen heeft het geroken, het dook op in allerlei vergaderzalen op de achterste rij, maar hoe het beest heette, dat wist niemand. Totdat Mark Rutte in de Troonrede het een naam gaf: de participatiemaatschappij. We gaan weer voor e

t ja, verliefd als je in een rolstoel zit. Dat kan, maar diegene op wie je verliefd ziet als eerste de rolstoel en zeggen wel “De eerste indruk is belangrijk”, nou mooi kloten! De eerste indruk bij mij is een vent in een rolstoel…lekker dan. Vrouwen willen vaak een “normaal” iemand en de rolsstoel valt daar niet onder. Als ze nou eens verder kijken, maar nee. Ik wil wel een vriendin hebben, maar niet iemand met een zichtbare beperking, zoals ik, of helemaal geen. Een ‘gehandicapte’ in een relatie is naar mijn idee wel genoeg! Maar welke meid wil nu zo’n relatie? Daten…datingsite? Er is nog geen datingsite voor mensen met een zichtbare handicap die een date willen met een ‘normaal’ meisje of jongen. Je hebt vele datingsites…voor hoogopgeleiden, ‘normale’ mensen (lexa, pepper), sites voor sexdates, maar geen voor nah’ers… Een vriend van mij opperde eens om zo’n site te beginnen, misschien doe ik dat nog wel. Als ik of iemand met een zichtbare beperking in contact wil komen is da

vraag of opmerking n.a.v. een blog of wil jij gewoon wat kwijt/zeggen, ik heb een email adres aangemaakt, vragen wil ik op reageren asap (zo snel mogelijk) nah.eenleven@yahoo.com

Ik verdrietig? Ik ben mijn huis, vriendin, werk, auto en sommige vrienden kwijt. Veel kwijtgeraakt, heb ik daarom verdriet? Ja, soms zeker wel. Tranen vloeien dan rijkelijk… Bij het horen van de bepaalde liedjes van bijvoorbeeld Acda en de Munnik, Spinvis, the Doors, Lenny Kravitz om er maar een paar te noemen. Herinneringen die bepaalde emoties oproepen? Heb ik ook; muziek bijvoorbeeld… De eerste keer weg met Thekla naar Noordwijk aan Zee, ons nummer toen “Het regent zonnestralen” van Acda en de Munnik. En het nummer van Van Dik Hout “Laat het los” samen met Joyce het keihard meezingen aan de bar in het Beugeltje. Skik met “Op fietse” de omgeving waar hij over zingt dan ken ik en vele stukken heb ik ook gefietst. Als puber…als ik boos was op mijn moeder ofzo draaide ik vaak de Heideroosjes “Tering tyfus Takketrut” Zo zijn er nog veel meer te noemen. Wat zegt Wikipedia over verdriet: Verdriet Verdriet of droefenis is een emotie waardoor mensen en dieren kunnen uitdrukk

Afhankelijkheid stom? Soms wel soms niet… Ja een open deur…ik weet het, maar het is echt zo. Soms kun je niet zonder afhankelijk zijn… neem nu iemand als mij, iemand met NAH…kun je niet meer alles zelf, dus moet je wel anderen vragen soms om iets voor elkaar te krijgen. Bijvoorbeeld; niet zelf kunnen rijden, nu ben ik afhankelijk van de taxi of van een persoon die wel kan rijden (die ook nog eens met mij opgescheept wil zitten). Medicatie, na lang gebruik en langzaam afbouwen, ben ik hier niet meer afhankelijk van…ik ben er nu af! Ze hielpen mij om mijn emoties onder controle te krijgen, nu heb ik zelf steeds meer onder controle, in het begin was ik flipperkast…hoge pieken in mijn emoties (zoals mijn boosheid), de medicatie hielp de pieken lager te maken…afvlakken noemen ze dat…nu, na een paar jaar, doe ik afvlakken zelf (zo min mogelijk pieken, meer controle). O ja…mijn drain…in mijn hoofd; even ter informatie. Toen ik die bloeding had, kon ik mijn hersenvocht niet zelf afvlo

Met de taxi, krijgen van zorg, naar een ActiviteitenCentrum, speciale beker, invalidentoilet, boodschappen. Maar enkele voorbeelden dat ik afhankelijk ben van anderen en dit is stom…niet leuk, maar ik kan het niet veranderen. Koken deed ik erg graag, was ook een hobby van mij…vond het leuk, maar kan niet meer koken. Ik heb nog steeds een abonnement op de Delicious© het kookblad, nu kijk ik er in en lees het alleen nu, maar voor mijn hersenbloeding maakte ik maaltijden uit dit blad. Nu kookt een vriend van mij er uit…komt hij hier en eten we dat samen. Over afhankelijkheid gesproken, maar dit is leuk…samen eten. In de woonvorm waar ik woon, wordt het eten voor ons geregeld…van die heerlijke (ahum) kant-en-klaar maaltijden. Voedzaam, maar niet heel erg gezond. Afhankelijk van anderen over het eten…STOM…ik wil het zelf kunnen; koken, regelen. Drinken ook, het meeste doe ik zelf, maar drinken uit een gewone beker, glas, kopje, flesje of blikje? Niet meer…ik moet nu uit een speciale

2013 vijf jaar alweer geleden, mijn lustrumjaar, er veel gebeurd in die vijf jaar…tjonge erg veel. Door die hersenbloeding… De hersenbloeding heeft er voor gezorgd dat ik; •             Uit mijn gezin ben gehaald •             Dat ik mijn werk op moet geven •             Een “gedeelte” van mijn netwerk kwijt ben •             Mijn lichaam anders is •             Niet meer op mijzelf kan wonen •             Minder mobiel ben •             Minder flexibel •             Meer afhankelijk ben geworden van anderen •             Niet meer kan autorijden •             Dus redenen genoeg om boos te zijn dacht ik… Het ergste vind ik nog dat ik mijn best had gedaan om een gezin te hebben, een relatie, een huis en in een seconde is alles weg. Jaren van moeite, inspanning WEG! Ik heb een zoontje, ben wel onderdeel van zijn leven (ben ik mij bewust van), maar anders dan ik me had voorgesteld toen hij geboren werd. Daar word ik erg verdrietig van, terwijl ik dit opsc